Μοιάζει νύχτα το πρωί
να βγει το φως αργεί
σε μια στείρα εποχή,
σκληρή και μπερδεμένη.

Κάθε μέρα προσπαθείς
στα πόδια να σταθείς,
τόσος κόσμος και κανείς
στον κόπο σου δεν μπαίνει.

Ξεχωριστό μου πλάσμα, φωτεινό
δεν ξέρω αν σε κάλεσα εγώ,
ίσως έτσι έπρεπε να γίνει.
Μαζί με τον δικό σου ερχομό
ας έρθουν επιτέλους και εδώ
η αγάπη με την καλοσύνη.