Το απόγευμα θαμπώνει
και το φως του ερημώνει
σκορπισμένο στις χαράδρες
τ' ουρανού.

Η ψυχή μας ανεμίζει
κι ο αέρας που θροΐζει
κουβαλά τη νοσταλγία
του παιδιού.

Το απόγευμα θαμπώνει
κι η καρδιά μου πώς κρυώνει
στα σκισμένα τα σεντόνια
του καιρού.

Το απόγευμα τρεκλίζει,
τρεμοπαίζει και φωτίζει
τα φαντάσματα της νύχτας
και του νου.

Η ψυχή μας ανεμίζει
κι ο αέρας που θροΐζει
κουβαλά τη νοσταλγία
του παιδιού.