Καράβια είναι οι στιγμές κάποτε μου ψιθύρισες
μαζί μας χάνονται, βυθίζονται στο χρόνο.
Είπες μια μέρα πως θα ΄ρθεις, όμως δεν γύρισες
κι ας αναπνέουμε το ίδιο οξυγόνο.

Τώρα συχνά πηγαίνω μόνος μου στη θάλασσα
βουτάω στο κύμα στον ορίζοντα να φτάσω.
Με τη δικά της τη αλμύρα πόσα θ’ άλλαζα,
με το δικό της το γαλάζιο να ξεχάσω.

Καράβια που περάσατε
φέρτε μου πίσω την αγάπη που μου τάξατε.
Καράβια που περάσατε
φέρτε μου πίσω την αγάπη που μου τάξατε.

Κι ήταν οι μέρες που μπαινόβγαιναν στα κύματα
κι ήταν το γέλιο σου παράξενο σαν κλάμα.
Κάποιες σιωπές άραγε στέλνουνε μηνύματα
για όλους εκείνους που δεν πίστεψαν στο θαύμα.

Τώρα συχνά πηγαίνω μόνος μου στη θάλασσα
βουτάω στο κύμα στον ορίζοντα να φτάσω.
Με τη δικά της τη αλμύρα πόσα θ’ άλλαζα,
με το δικό της το γαλάζιο να ξεχάσω.

Καράβια που περάσατε
φέρτε μου πίσω την αγάπη που μου τάξατε.
Καράβια που περάσατε
φέρτε μου πίσω την αγάπη που μου τάξατε.

Φέρτε μου πίσω την αγάπη που μου τάξατε.