Καβάλα σ’ αρτικόξυλο τρεζά τρελά ταξίδια κάνω
κάτι νυχτιές χινόπωρου που κλαίει ο ουρανός,
παραμερίζω νέφαλα τις θάλασσες κεντάω
γυρεύοντας το ταίρι μου και νιους αυγερινούς.

Στιχάκια σιάχνω του Θεού για να με ξεμιστεύγει
μα δεν τα καταδέχεται και ρίχνει κεραυνούς,
σε μονοπάτια δύσβατα που μοναχός γυρίζω
και σε χρυσούς παράδεισους που δε χωρά ο νους.

Στένω τις νύχτες ξόβεργες να πιάσω ένα αστέρι
να το φορέσω κόσμημα στον άσπρο σου λαιμό,
να φωτιστεί και η ματιά του δόλιου καβαλάρη
που με ένα αρτικόξυλο ξοδιάζει τον καιρό.

Στιχάκια σιάχνω του Θεού για να με ξεμιστεύγει
μα δεν τα καταδέχεται και ρίχνει κεραυνούς,
σε μονοπάτια δύσβατα που μοναχός γυρίζω
και σε χρυσούς παράδεισους που δε χωρά ο νους.

Στα νέφη βάνω δόκανα να στέσω τη μορφή σου
κι αν αλαργέψεις και χαθείς να σε ξαναθωρώ,
να ‘χω τ αγέρι σύντεκνο τις ώρες που κοιμούμαι
να μου φυσά την αύρα σου για να σ’ ονειρευτώ.