Πέρασε η μέρα χάθηκε ήρθε ξανά το βράδυ
μονάχος πάλι σέρνομαι στου δρόμου την ροή.
Να χαιρετώ τα σύννεφα τ’ αστέρια να προσμένω
από την φλόγα του καημού να νοιώθω την βοή.

Κι αν θα γενείς ηφαίστειο λάβα θα σ’ ανασαίνω
κι αν θα γενείς σταλιά βροχής ποτάμι θα γενώ,
στα σπλάχνα μου να πνίγεσαι μα να σε ανασταίνω
γεράκι γοργοφτέρουγο σε γαλανό ουρανό.

Ξαπλώνω κι αφουγκράζομαι το χτύπο της καρδιά σου
φέγγει βαθιά μου η θύμηση να ’χω να πορευτώ.
Σε έρημα λιθόστρωτα που γλίστρησε το πάθος
ενός θλιμμένου σύννεφου το δάκρυ καρτερώ.

Κι αν θα γενείς ηφαίστειο λάβα θα σ’ ανασαίνω
κι αν θα γενείς σταλιά βροχής ποτάμι θα γενώ,
στα σπλάχνα μου να πνίγεσαι μα να σε ανασταίνω
γεράκι γοργοφτέρουγο σε γαλανό ουρανό.

Από της νύχτας την σιωπή κατρακυλά το κρίμα
θηλιά σαν σφίγγει βάρβαρα του χρόνου το φιλί.
Σ’ ανταριασμένα πέλαγα στου μισεμού την άκρη
πίκρας αράχνη ύφαινε απαντοχής χαλί.

Κι αν θα γενείς ηφαίστειο λάβα θα σ’ ανασαίνω
κι αν θα γενείς σταλιά βροχής ποτάμι θα γενώ,
στα σπλάχνα μου να πνίγεσαι μα να σε ανασταίνω
γεράκι γοργοφτέρουγο σε γαλανό ουρανό.