Πώς να σ’ αντέξω μοναξιά
τώρα που έχω γεράσει,
φίλοι που με ξεχάσανε
οχτρούς που έχω χάσει.

Κουβέντα πιάνω του θεού, μιλώ με το φεγγάρι
βάρκα να φτιάξει σύννεφο και να ’ρθει να με πάρει.
Για και με βγάλει σε νησί στου ουρανού τα αλώνια,
στάχυα που γίνονται οι ψυχές, προσεύχονται τα αηδόνια.

Κραυγή το κάθε σούρουπο
που ορίζοντας ροδίζει,
χρώματα, εικόνες μου παλιές
ο λογισμός γιομίζει.

Κουβέντα πιάνω του θεού, μιλώ με το φεγγάρι,
βάρκα να φτιάξει σύννεφο και να ’ρθει να με πάρει.
Να μ’ ανεβάσει αετός στο σταύρωμα της μέρας
εκεί που σμίγουν οι καημοί των στεναγμών το πέρας.