Στης Ανατολής το φως
της αγάπης μου ο ανθός
λουλουδάκι ματωμένο ’πόμεινε
απόμεινα μαραζωμένο, μαραμένο.

Κι όταν ο έρωτας ξωμείνει από λέξεις
το γαϊτάνι της αγάπης πως να πλέξεις.

Σαν γυρίσεις απ’ τα ξένα
σε σταθμούς που ζουν τα τρένα,
την καρδιά μου θα έχω απλώσει
σε άδειες ράγες να στεγνώσει.

Κι όταν ο έρωτας ξωμείνει από λέξεις
το γαϊτάνι της αγάπης πως να πλέξεις.

Σε χαρτιά ζωγράφιζε στιχάκια
τα έκρυβε βαθιά σε σπηλιαράκια,
μπας κι ερθούνε οι μούσες και τα βρούνε
και με νότες τα τυλίξουν και σωθούνε.

Κι όταν ο έρωτας ξωμείνει από λέξεις
το γαϊτάνι της αγάπης πως να πλέξεις.

Αν του φεγγαριού το φως θα σε φωτίσει
και η πούλια έρθει μαζί σου να δειπνήσει,
θλίψη και χαρά γίνονται ομάδι
και σε βάζει νέα αγάπη στο σημάδι.

Κι όταν ο έρωτας ξωμείνει από λέξεις
το γαϊτάνι της αγάπης πως να πλέξεις.