Τα μάτια τους κεντάγανε φωτιές
της Γαύδου τα σκοτάδια να φωτίσουν,
στα νέφη ξαποσταίναν κοπελιές
του έρωτα παιγνίδια πριν αρχίσουν.

Σαν άνοιξε τα βλέφαρα η αυγή
αντάμωσε των κεραυνών το βλέμμα,
της νύχτας τα όνειρα είχανε σβηστεί
κι οι αγάπες που είχαν τάξει ένα ψέμα.

Μα ερχόνταν κάποιες προσμονές
που κουβαλούσαν αγκαλιές,
φτιάχναν στεφάνια με μυρτιές
και τους μοιράζαν πυρκαγιές
πλημμυρισμένες με αντοχές.

Κι απόμειναν του νότου τα πουλιά
να σέρνουνε τον αναστεναγμό τους,
να πεταρίζουν γύρω γύρω απ’ τα κελιά
και στους εξόριστους να λένε τον καημό τους.

Μα πάλι σαν ξανάρθει η σκοτεινιά
κι αρχίσουν στα ονειροσκαλιά να ζούνε,
ήχους με χρώμα από μέρη αλαργινά
φέρνουν νεράϊδες με λαγούτα να τους πούνε.

Μα ερχόνταν κάποιες προσμονές
που κουβαλούσαν αγκαλιές,
φτιάχναν στεφάνια με μυρτιές
και τους μοιράζαν πυρκαγιές
πλημμυρισμένες με αντοχές.

Στου φεγγαριού την σιγαλιά
με το παράξενο του Γκιώνη το τραγούδι,
όνειρα ζωντανεύουνε ξανά
κι απ’ τα χαράκια ξεπηδάει το λουλούδι.