Οι λογισμοί μου διαβατάρικα πουλιά
που ξεδιψούσαν απ’ του χρόνου μου το δάκρυ,
βαριά τσιγάρα στης ψυχής την ερημιά
γεφύρια για να πας στην άλλη άκρη.

Και σαν γενώ στον ύπνο σου σύννεφο να δακρύζω
πάει να πει σ’ αγάπησα μα πίσω δε γυρίζω,
χιλιάδες τα πατήματα που άφησα να δεις
αγάπη όταν έψαχνες στο διάβα σου να βρεις.

Τι κι αν πολύ αγάπησα τον χρόνο τον αγύρτη
οι νύχτες ήταν αστραπές κι οι μέρες μου ξενύχτι,
π’ ανάβανε μικρές φωτιές με ρόδα και θυμάρι
να σκεπαστεί με μυρωδιές του αλκοόλ το χνάρι.

Καλά κρυμμένα μυστικά στο νου μου βάζουν λόγια
πυγολαμπίδες που πετούν στου φόβου τα υπόγεια,
στα μονοπάτια μοναξιάς σαν τραγουδάει τ’ αηδόνι
πάθη και πόθοι θα ξυπνούν της λήθης την ραστώνη.

Τι κι αν πολύ αγάπησα τον χρόνο τον αγύρτη
οι νύχτες ήταν αστραπές κι οι μέρες μου ξενύχτι,
π’ ανάβανε μικρές φωτιές με ρόδα και θυμάρι
να σκεπαστεί με μυρωδιές του αλκοόλ το χνάρι.