Ήμουν βαθιά σκεπασμένος με χώματα
κι η ανάσα ήθελε δόση
βαρύ καπνού και γλυκού δειλινού
χορτάτη για να τελειώσει.

Κι είδα γραφές κρεμασμένες στα σύννεφα
σε παραγάδια πιασμένες
και κοπελιές με φτερούγες διάφανες
απ’ τους Θεούς ξεχασμένες.

Μονάχος χαμένος σε δείπνο ακάλεστος
στης Ανδρομέδας την ράχη
εκεί μου είπαν θα χτίσει ανάκτορο
σαν μείνει η δόξα μονάχη.

Κωπηλατώντας την βάρκα μου έφτασα
στην γειτονιά του Κενταύρου
όπου οι πληγές, οι ενοχές και τα κρίματα
έχουν ανταύγειες του μαύρου.

Κι είπα εδώ πρέπει να ’ναι ο τόπος μου
και την φωλιά μου θα χτίσω,
μες το σκοτάδι θα ψάξω τους φίλους μου
και πίσω δεν θα γυρίσω.

Κι όπως περνούσα στα αστέρια ανάμεσα
είδα χλωμούς παραδείσους
και ξεχασμένους συντρόφους που χάθηκαν
σε μάχες άγριου μίσους.

Σμήνη πουλιών ψάξανε και με βρήκανε
με τα φτερά τσακισμένα
και τραγουδάκια να λένε αρχίσανε
με λόγια τσαλακωμένα.

Οι μελωδίες τους σήκωναν κύματα
στης σκοτεινιάς την αγκάλη
κι είδα απ’ αλάργα τους χαμένους μου έρωτες
να με γυρεύουνε πάλι.

Και σαν μεθούσανε καυγά αρχινούσανε
και τα είχαν λίγο χαμένα,
πέρασμα ψάχνανε φωτιές ζητούσανε
στου ουρανού τα γραμμένα.

Ερχόταν έλεγαν νύχτα παράλογη
με έναν ήλιο αλήτη,
τσίπουρα έπιναν στην άκρη του σύμπαντος
με τον Θεό τον ξενύχτη.

Και όπως χάνεται η θωριά
κρύβομαι απ’ του Άδη τα θεριά
μήπως βουτήξω σαν βροχή
εκεί που σβήνει η ενοχή.