Όπως τα ψίχουλα που πέφτουνε στο πάτωμα
μοιάζουν τα χρόνια της ζωής τα σκονισμένα.
Με τους αμμόσακους σκισμένους στο χαράκωμα
που ξενυχτάνε με τις σφαίρες με το αίμα.

Σαν ξεχασμένα εισιτήρια μιας παράστασης
που δεν ανέβηκε ποτέ χωρίς αιτία.
Σαν το κερί κείνο το βράδυ της Ανάστασης
που δε μας άναβε για κάποιαν αμαρτία.

Έτσι πηγαίνουμε θαρρώ έτσι σωπαίνουμε
μες στο αργό εωθινό της επετείου.
Με το 'εν - δυο' των στρατιωτών που ομορφαίνουνε
τις 25 του θλιμμένου μας Μαρτίου.

Με γυαλισμένα τα παράσημα στα στήθια μας
με τα λουστρίνια που πατάνε και τραντάζουν.
Αχ μην αφήσεις να φαλτσάρει η αλήθεια μας
μην κουνηθούμε απ’ τα κάδρα που μας βάζουν.

Με σκουριασμένα τα καράβια στα λιμάνια μας
με ιστορίες βυθισμένες μες στ’ αμπάρια.
Κρατάμε ακόμα σαν παιδί την περηφάνια μας
κι όταν νυχτώνει αναβοσβήνουμε φεγγάρια.

Κρίμα ρε μάνα όλα με βρήκαν ζωντανό
ζω ανειρήνευτος κι ακόμα σε θρηνώ.
Όρθιος στέκομαι δεν έγειρα δεν προσκυνώ
μα έχω στ’ αυτιά μου αυτό το αργό εωθινό.

Εσύ όμως χρόνε ήσουν μάρτυρας εκεί στα χαρακώματα
είδες των λύκων τις ορδές και τα ζυγώματα.
Εσύ φόβε ήσουν μάρτυρας κι εκεί όπως σ’ όλα τα ξεριζώματα
πενήντα χρόνια ψάχνω να με βρω μέσα στα στοιχειώματα.

Είχα πατέρα κι αδερφούς εκεί ψηλά στα αετώματα
μέχρι που φύγαν ντροπιασμένοι με εντολές στα ξαρματώματα.
Αφήνει το αίμα μυρωδιά αιώνια στα ριζοχώματα
μα όποιος ξεχνάει αδερφέ μου καταλήγει στα λυκοστόματα.