Μες στους αιώνες τριγυρνάς
σκαρί βασανισμένο,
δε σκιάζεσαι, δεν προσκυνάς,
βράχο τον βράχο προσπερνάς
καράβι κουρασμένο.

Μοιάζεις με την υπομονή,
του πέλαγου σανίδα
κι απ’ τον βυθό σου μια φωνή
σπαράζει σαν την προσμονή
και τρέμει σαν πατρίδα.

Στο σώμα σου βαθιά πληγή
στο χώμα σου μια σφαίρα
κι η λευτεριά σου μια κραυγή
που σκίζει τον αγέρα.

Μοιάζεις με την υπομονή,
του πέλαγου σανίδα
κι απ’ τον βυθό σου μια φωνή
σπαράζει σαν την προσμονή
και τρέμει σαν πατρίδα.