Με χίλια δυο παράπονα η νύχτα ξεχειλίζει.
του κόσμου το χαράκωμα σκαλίζει απ’ την αρχή,
Κορώνη, Ειρηνούπολη, Κατούνα, Έβρος, Γκύζη,
Ραπτόπουλο, Άγιος Βλάσιος, Γρανίτσα, Καϊμακλί.

Με άσφαιρα περίστροφα ο δράκος δεν τρομάζει,
ούτε ξιπάζεται θεριό μες στην ανακωχή,
μόνο με κρότο και σπαθί ο θάνατος κοπάζει
κι η ξεραΐλα προσκυνά την πιο ζεστή βροχή.

Στη Ελευσίνα μια φορά, που κάποτε αγαπούσες,
τα καλντερίμια πάγωσαν από βαρύ καημό
κι εκεί που άγιος έρωτας τις νύχτες κυβερνούσε,
ουρλιάζουν μαύρα αρπαχτικά μες στον βαθύ γκρεμό.

Αυτό το δάκρυ, άμα βγει, ποτάμια θα γεννήσει
και τα ποτάμια θάλασσες, θαρρώ, κι ωκεανούς,
σφαίρα θα γίνει ο θυμός, μια μέρα θα νικήσει
γιατί το δίκιο άμα χυθεί, δεν το χωράει ο νους.