Τρείς νύχτες νήστεψα νερό και δέκα τ’ όνομα σου
τους φίλους μου που αρνήθηκα τους βρήκα να πονούν.
Και τότε το κατάλαβα πως είναι η απονιά σου
σκαλιά του κόσμου τ’ άσωτου και του παντοτινού.

Κρυφό σχολειό η αγάπη σου, σχολειό και το φιλί σου
που δίδασκε την απονιά και την καταστροφή.
Ένα βιβλίο κράτησα κι αυτό ήταν το φιλί σου
που το ‘ριξες μες στη φωτιά χωρίς υπογραφή.

Κελί το σώμα σου μικρό κι οι νύχτες φυλακή μου
κι εγώ πουλάκι αμίλητο σε κάποια σκηνικά.
Να με κοιτούν και να γελούν, να παίζουν τη ψυχή μου
γιατί είμαι θύμα του έρωτα που ζει με γιατρικά.