Της πολιτείας το ρολόι
ακούγεται σαν μοιρολόι
μες στης νυχτιάς τη σιγαλιά
κάνει σεκόντο στην καρδιά μου
που κλαίει για σένανε κυρά μου
μπρος στου σπιτιού σου τα σκαλιά

Ένα ρολόι χτυπά θλιμμένα
κλαίει κι εκείνο μαζί με μένα

Σαν νυχτοπούλι τριγυρίζω
κι από τον πόνο μου δακρύζω
μες στη δική σου γειτονιά
και το ρολόι κάθε βράδυ
μετράει μέσα στο σκοτάδι
τη μαύρη σου την απονιά

Ένα ρολόι χτυπά θλιμμένα
κλαίει κι εκείνο μαζί με μένα

Της πολιτείας το ρολόι
λυπητερά σαν μοιρολόι
την ώρα τέσσερις χτυπά
πάλι μου λέει το καημένο
με τον σκοπό του τον θλιμμένο
φύγε, κανείς δεν σ' αγαπά