Βάρος και λιμάνι κι ύστερα σκαλιά
κι αμηχανία πριν την αγκαλιά.

Είμαστε συντρίμμια δάκρυα και γύμνια
από μέρος ξένο το πιο μακρινό,
που ίσως να μπορέσουν τα φτερά να ανοίξουν,
ίσως να βαδίσουν στο νερό.

Αμοιβή στο χέρι της αποδοχής
κι ύστερα ότι φέρει η αλήθεια της στιγμής.

Είμαστε συντρίμμια δάκρυα και γύμνια
από μέρος ξένο το πιο μακρινό,
που ίσως να μπορέσουν τα φτερά να ανοίξουν,
ίσως να βαδίσουν στο νερό.

Ποιος γνωρίζει ταίρι, φίλο και αδερφό
τ’ απλωμένο χέρι το αγαπώ και αυτό.

Είμαστε συντρίμμια δάκρυα και γύμνια
από μέρος ξένο το πιο μακρινό,
που ίσως να μπορέσουν τα φτερά να ανοίξουν,
ίσως να βαδίσουν στο νερό.