Σπίρτο η γκόμενα φευγάτη, λαϊκιά και γκλαμουράτη
με τη φράντζα ως το μάτι κι ένα ερείπιο, ταπί.
Ανηφόρα, κατηφόρα όρμα Ζέτα και προχώρα,
όρμα Ζέτα αιμοβόρα, όλο μόστρα και ταπί.

Σκάει Κολωνάκι, σκάει δωδεκάτη βραδινή
κι ο λαός την αγαπάει είναι, είναι, είναι, είναι,
είναι, είναι, είναι, είναι, πες το από άντρα ορφανή.

Αλαλάζει η πλατεία κι έτσι για την αλητεία
με το βλέμμα της φαλτσέτα ψάχνει πάντα δανεικά.
Έχει τη φωνή της Μπέλλου και το βλέμμα του Οθέλλου
πρώτη και στα σούρτα φέρτα, γειά σου Ζέτα σατανά.

Στη βιβλιοθήκη πάντα μ’ ένα κλώνο παραλή
βάζει το μαϊμού το Prada αγαπάει είναι, είναι, είναι, είναι,
είναι, είναι, είναι, είναι, πες το και γαμώ τις μιζ αν πλι.
Έλα.

Α και τα ‘χει μπλέξει τώρα εσχάτως μ’ ένα κούκλο ποδηλάτη
δυο αυτή και τρεις ο γάτος και ακούν Μαρίνα Σάτι.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα μου ‘ρχεται για ένα κρεββάτι
στη δικιά μου γκαρσονιέρα εδώ πίσω απ’ το παλάτι.

Σκάει Κολωνάκι, σκάει με σαράντα υπό σκιά
κι ο λαός την προσκυνάει γειά σου Ζέτα κάνε, κάνε,
γειά σου Ζέτα κάνε, κάνε, πες το τη ορφάνια μας θεά.