Μέσα στο ίδιο το νερό
που ξεδιψά η ψυχή μου
σαν πυρωμένο σίδερο
θα σβήσω τη σιωπή μου.

Τις φλόγες σου τυλίχτηκα
στην πρώτη καταιγίδα,
βρεγμένος βγήκα μα έσπασα
την πιο βαριά αλυσίδα.

Το δέντρο που έχω μέσα μου
αυτό που σημαδεύεις,
να γίνει δάσος σε βουνό
να μη μπορείς ν’ ανέβεις.

Νύχτες θα μείνω ξάγρυπνος
μόνος μες στη φυγή μου
καθώς του χρόνου η φωτιά
θα καίει απέναντι μου.

Ρίχνω στην άσφαλτο άγκυρα
βουλιάζω μες στην άμμο,
γυρνώ τον κόσμο ανάποδα
και λείπεις απ’ το πλάνο.

Το δέντρο που έχω μέσα μου
αυτό που σημαδεύεις,
να γίνει δάσος σε βουνό
να μη μπορείς ν’ ανέβεις.