Λύνω το μυστήριο σου σα σταυρόλεξο για λίγους,
κάνω τις σιωπές ψιθύρους, τα μολύβια κεραυνούς.
Ξεγελώ την άμυνα σου κι απ’ την ανεμόσκαλά σου
ξεγλιστρώ, μα πάλι βρίσκω δρόμους άδειους, σκοτεινούς.

Πότε δεμένος με κλωστές
και πότε μ’ αλυσίδες
έπαιξα με τον πόνο σου
μπροστά σ’ άδειες κερκίδες.

Τη φωτιά σου μαγνητίζω μια για πάντα να με κάψει,
μες στην πιο ωραία λάμψη να χαθώ στα ξαφνικά.
Να ’μαι το στερνό καράβι που βυθίζεται κι ανάβει
πάνω στο κατάστρωμα του φώτα και βεγγαλικά.

Πότε δεμένος με κλωστές
και πότε μ’ αλυσίδες
έπαιξα με τον πόνο σου
μπροστά σ’ άδειες κερκίδες.