Γυρνώ παντού γνωρίζω πολιτείες
μιλώ μ’ ανθρώπους με πολλές αδυναμίες.
Λίγη χαρά, πολύς ο πόνος
μέρα τη μέρα περνά ο χρόνος.

Κι όλοι τριγύρω φιλοσοφούμε
για που τραβάμε, τάχα που πάμε
κι όλο ρωτάμε για που τραβάμε,
τάχα που πάμε όλο ρωτάμε.

Πληγή βαθιά ο χρόνος μας ανοίγει
στο πρόσωπο ρυτίδες μας αφήνει.
Μα εμείς τραβάμε και αγαπάμε
κι όλο πονάμε κι όλο γελάμε.

Τι θα μας φέρει η άλλη μέρα
κανείς δεν ξέρει κι όλο ρωτάμε
τάχα που πάμε για που τραβάμε,
τάχα που πάμε για που τραβάμε.

Τάχα που πάμε για που τραβάμε.