Στον φωταγωγό έπεσαν κι απόψε,
όλα τα δικά σου σ’ αγαπώ,
αναθεωρώ τα δικά σου λόγια,
πέφτουνε κι αυτά μες στο κενό και σπάνε.

Απαραίτητος αν ήμουν, θα ‘σουν εδώ,
δε θα έπαιρνα τους δρόμους για να σε βρω.
Απαραίτητος αν ήμουν για σένα εγώ,
δεν θα μ’ άφηνες κι απόψε να αγωνιώ.

Απαραίτητος δεν είμαι, έτσι φαίνεται,
κι η καρδιά μου κάθε βράδυ παραφέρεται,
κάτω από το φεγγάρι ψάχνει ίχνη σου,
δύο μέτρα παλικάρι κλαίει για χατίρι σου.

Στον φωταγωγό έπεσαν οι λέξεις,
σαν αστέρια απ’ τον ουρανό,
δε θα κοιμηθώ, ψάχνω στα υπόγεια,
τα δικά σου μάτια για να δω, πού να ναι;