Εσύ που ζεις στης ερημιάς τα μονοπάτια,
εσύ που χάθηκες και πίσω δε γυρίζεις
κι εγώ που απέμεινα συντρίμμια και κομμάτια
με νοσταλγία τη ζωή μου βασανίζεις.

Αγάπες χαμένες, καρδιές πληγωμένες
το άδικο πνιγεί κι η μοίρα χτύπα
αυτούς που πονέσαν και αυτούς που γυρέψαν,
χαρά περασμένη ποτέ δεν γυρνά.

Ένα ποτάμι τη ματιά μου πλημμυρίζει
είναι το δάκρυ σου που έφτασε κοντά μου,
γίνεσαι πάλι το γραμμένο που ορίζει
τη φαντασία, το μυαλό, τη μοναξιά μου.

Αγάπες χαμένες, καρδιές πληγωμένες
το άδικο πνιγεί κι η μοίρα χτύπα
αυτούς που πονέσαν και αυτούς που γυρέψαν,
χαρά περασμένη ποτέ δεν γυρνά.