Τα μάτια μου γεννήσανε μια θάλασσα που γένναγε,
μια θηλιά που γέλαγε κι ένα βαθύ γκρεμό.
Καθώς με συνηθίσανε κι εγώ που με βαρέθηκα
έτσι τυχαία βρέθηκα στον κόσμο να γυρνώ.

Ήλιε μη γέρνεις νύχτα μη φέρνεις σήμερα,
μείνε καλύτερα τη θλίψη μου να παίρνεις.

Ξεκλείδωνα μα κλείδωνε η πόρτα που περίμενα
σαν το χορτάρι ρίζωνα στη λύπη, στον καημό.
Κάνεις δεν ξαναπέρασε και όσοι προσπεράσανε
γκρεμίσαν και ρημάξανε δρόμους και γυρισμό.

Ήλιε μη γέρνεις νύχτα μη φέρνεις σήμερα,
μείνε καλύτερα τη θλίψη μου να παίρνεις.

Κοντράριζα με τη ζωή στα γούστα, στο γινάτι της
και με το κατακάθι της συνήθισα να ζω.
Και όπως ήμουν ζωντανός μεγάλωσα και θέριεψα
δυο σπόρους θάρρους έθρεψα που έγιναν βουνό.

Ήλιε μη γέρνεις νύχτα μη φέρνεις σήμερα,
μείνε καλύτερα τη θλίψη μου να παίρνεις.