Γλυκοχαράζει, θα ξημερώσει
και τον καημό μου ποιος θα τον νιώσει

Κάθε πρωί χαράματα
με συντροφιά τα κλάματα
αγάπη μου τα γράμματα
που μου 'στελνες διαβάζω

Μου 'γραφες πως θα ξαναρθείς
και πως δεν θα μ' απαρνηθείς
κι εγώ ακόμα καρτερώ
πονώ κι αναστενάζω

Οι αναμνήσεις τώρα ξυπνάνε
και την καρδιά μου την τυραννάνε

Μες στα γλυκοχαράματα
διαβάζοντας τα γράμματα
με παίρνουνε τα κλάματα
κι ο πόνος μεγαλώνει

Και στο κρεβάτι τ' ορφανό
σαν υπνοβάτης τριγυρνώ
κι όλο στον ίδιο τον σκοπό
νυχτώνει, ξημερώνει