Έγινε τόσο απόμακρος εκείνος ο καιρός
που άναβες φωτιές μέσα στα σωθικά μου
και στη βουβή ξαγρύπνια μου γινόσουν πυρετός
που φλόγιζες τα χείλη μου, το νου και την καρδιά μου.

Τώρα που παίρνεις τα νεκρά φιλιά μου
απολογίες μη μου ζητάς,
τώρα που καίγεσαι είναι σκληρή η καρδιά μου
μη μου μιλάς, μη με φιλάς, αν σ’ αγαπάω μη ρωτάς.

Έγινε μια ανάμνηση εκείνη η εποχή
που με λαχτάρα ζήταγα να μπεις στην αγκαλιά μου.
και στα πικρά ξενύχτια μου γινόσουνα βροχή
που έπνιγες τα χείλη μου, το νου και την καρδιά μου.

Τώρα που παίρνεις τα νεκρά φιλιά μου
απολογίες μη μου ζητάς,
τώρα που καίγεσαι είναι σκληρή η καρδιά μου
μη μου μιλάς, μη με φιλάς, αν σ’ αγαπάω μη ρωτάς.