Μια φλέβα θυμού στο λαιμό μου,
το κρεβάτι τρενάκι του τρόμου
να σε έβλεπα και όχι του χρόνου
θέλω τόσο πολύ.

Πάνω κάτω που να ‘σαι να πάω
κάθε βράδυ τα ίδια τραβάω
σαν ηφαίστειο να ξεφυσάω,
που έχεις χαθεί, που έχεις χαθεί, που έχεις χαθεί
και είμαι σαν ζωγραφιά που της πήρανε το χαρτί.

Μια φλέβα χρυσού να σ' αγγίζω
μου τη στέρησες, να γιατί βρίζω
σε λατρεύω να σου ψιθυρίζω
θέλω τόσο πολύ.

Πάνω κάτω για πάντα και βάλε
θα 'μαι εδώ και συμπέρασμα βγάλε
γιατί ρωτώ συνεχώς στο φινάλε,
που έχεις χαθεί, που έχεις χαθεί, που έχεις χαθεί
και είμαι σαν ζωγραφιά που της πήρανε το χαρτί.

Μια μέρα τα χέρια να ανοίξω
να σε τυλίξω, να σε ρωτήσω που είχες χαθεί
και είμαι σαν ζωγραφιά που της πήρανε το χαρτί.