Είχε αφήσει την τηλεόραση να παίζει
να νανουρίζουν οι φωνές ύπνο βαθύ,
τη μέρα τώρα όμως το φως μεταμφιέζει
και μοιάζει η οθόνη μαύρη τρύπα και τυφλή.

Περνούν εικόνες, τα παλιά ντύνονται νέα,
θα στριμωχθούν σ' έναν κουβά όλα μαζί.
Φόνοι και σκάνδαλα και πόλεμοι, μοιραία
να μην μπορείς να ξεχωρίσεις το γιατί.

Ειδήσεις όλα της στιγμής κλείνουν τη θέα
απ’ τη ζωή που μόλις τώρα ξεκινά
κι όπως κρατάει το κοντρόλ νιώθει ωραία
που με μια κίνηση στο δρόμο το πετά.

Στο δρόμο βγαίνει, με το κλάμα του γελάει
μυρίζει τα όνειρα των άλλων στα καφέ.
Μες απ’ τις κάμερες τον βλέπουν να ζητάει
τα χρόνια που έχασε βουβός στον καναπέ.

Και δραπετεύει εκτός οθόνης
κι ανακαλύπτει εκτός οθόνης
ένα άλλο κόσμο αποκλεισμένο
εντός οθόνης.