Την πέτρα έκανα χαλί
για σένα να πατήσεις
δραπέτης είσαι έρωτας,
κεράκι και θα σβήσεις.

Τα δάκρυά μου πότισαν
τις νύχτες, το φεγγάρι
κι απόμεινα να ακροπατώ
στης λύρας το δοξάρι.

Παίρνω το δρόμο της φωτιάς
για ένα δικό σου βλέμμα
του έρωτα οι μαχαιριές είν’ όλες από σένα.
Βγαίνει από τα στήθια μου κραυγή
πάνω από τον Ψηλορείτη
να την ακούσουν οι αετοί κι ολάκερη η Κρήτη.

Πνίγω την πίκρα στη ρακή
να ξεχαστούν οι μοίρες
που στων ματιών σου τις γητειές
τα όνειρά μου πήρες.

Βρείτε μου σίδερα βαριά
στον πόνο μη λυγίσω
και μαντινάδες να της πω
για να γυρίσει πίσω.

Παίρνω το δρόμο της φωτιάς
για ένα δικό σου βλέμμα
του έρωτα οι μαχαιριές είν’ όλες από σένα.
Βγαίνει από τα στήθια μου κραυγή
πάνω από τον Ψηλορείτη
να την ακούσουν οι αετοί κι ολάκερη η Κρήτη.