Εμφύλιος έρωτας γεμάτος πληγές
χαμένος στο πάθος, χαμένος στο δάκρυ,
τα χάδια κι οι όρκοι γινήκαν κραυγές
και τ’ όνειρο πήγε στην άκρη.

Και τι παράξενο να σ’ αγαπώ,
να μη μπορώ στιγμή χωρίς εσένα,
να με σκοτώνεις και να καρδιοχτυπώ
μήπως πονάς περισσότερο από μένα.

Και τι παράξενο να σ’ αγαπώ,
να μη μπορώ χωρίς εσένα.

Εμφύλιος έρωτας κι οι δυο πιο φτωχοί
με αίμα για πάντα χαμένο
και ούτε μια σκέψη για μια ανακωχή
πικρό και τυφλό πεπρωμένο.

Και τι παράξενο να σ’ αγαπώ,
να μη μπορώ στιγμή χωρίς εσένα,
να με σκοτώνεις και να καρδιοχτυπώ
μήπως πονάς περισσότερο από μένα.

Και τι παράξενο να σ’ αγαπώ,
να μη μπορώ χωρίς εσένα.