Ένα χωριό που να ‘ναι άδειο
θα φτιάξω απ’ την αρχή,
να βλέπει θάλασσα μαγεία
κανείς να μη με βρει.

Κι όταν θεραπευτώ και θέλω
να βγω απ’ τη σπηλιά
να ‘ρθουνε κι άλλοι στην αυλή μου
να ζήσουμε αγκαλιά.

Ηλιοβασίλεμα μου έλα
που καις σαν τη φωτιά
στα χρώματα σου ξεθυμαίνουν
παλιά πονετικά.

Χάιδεψε μου το κεφάλι
σε μια ανατολή,
θα ‘μαι η ίδια μα και άλλη
και πάλι απ’ την αρχή.

Η φύση ξέρει απαντήσεις
γονάτισε και πιες
σ’ αυτά που λες ότι τα θέλεις
στερέψαν οι πηγές.

Μόνο όταν νιώσεις την αγάπη
και βρεις το φως βαθιά
θα περπατήσεις στα αγκάθια
σαν να ‘ταν αμμουδιά.