Βρίζω την τύχη μου που θέλει
το άσπρο μαύρο διαρκώς,
ξύδι να γίνεται το μέλι
κι εγώ από πρώτος ουραγός.

Παίρνω τ' αδιάφορο μου ύφος
κλείνω τα μάτια να μη δω,
να πέφτει αμείλικτο το ξίφος
στο γόρδιό μου το δεσμό.

Σφίγγω τα δόντια να μην κλάψω
κλείνω τα μάτια να μη δω,
είναι αργά για να αλλάξω
σενάριο και σκηνικό.

Παίρνω τ' αδιάφορο μου ύφος
κλείνω τα μάτια να μη δω,
να πέφτει αμείλικτο το ξίφος
στο γόρδιό μου το δεσμό.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου
να κάνω πίσω δεν μπορώ,
είμαι ο ένοχος του φόνου
μα έχω άλλοθι γερό.