Σαν άγνωστη περνάς και ξεμακραίνεις
και χάνεσαι στου δρόμου τη στροφή
και βρήκες το κουράγιο ν’ απαντήσεις
δεν έχουμε ποτέ μας γνωριστεί.

Λυπάμαι που για σένα δεν λυπάμαι
μα τίποτα δεν έχω να θυμάμαι
και κλαίω που για σένα δεν δακρύζω,
μα τίποτα δεν έχω να ελπίζω.

Τα βράδια που για μένα σπαρταρούσες
τα ξέχασες και τα ‘σβησες με μιας
και τράβηξες τον εύκολο το δρόμο,
το δρόμο του χαμού και της ψευτιάς

Λυπάμαι που για σένα δεν λυπάμαι
μα τίποτα δεν έχω να θυμάμαι
και κλαίω που για σένα δεν δακρύζω,
μα τίποτα δεν έχω να ελπίζω.