Ο φίλος μου ο Σταύρος που μένει στο Σταυρό
και κάνει το σταυρό του, δοξάζει το θεό.
Ολημερίς δουλεύει στο μεροκάματο
από Δευτέρα τρέχει μέχρι και Σάββατο.

Μια Κυριακή του μένει και τι να πρωτοκάνει
μα δεν παραπονιέται το κέφι του δεν χάνει.
Λέει ζωή μου είσαι αξόφλητο ταξίδι
και διαπασών ακούει Βελή και Καζαντζίδη.

Ο φίλος μου ο Σταύρος που μένει στο Σταυρό
είναι παιδί ατόφιο με βλέμμα καθαρό.
Για τη δουλειά του φεύγει μαύρα χαράματα
κι ο ουρανός γεμίζει μαζί του τραύματα.

Μια Κυριακή του μένει και τι να πρωτοκάνει
μα δεν παραπονιέται το κέφι του δεν χάνει.
Λέει ζωή μου είσαι αξόφλητο ταξίδι
και διαπασών ακούει Βελή και Καζαντζίδη.

Ο φίλος μου ο Σταύρος που μένει στο Σταυρό
τα λάθη της ζωής του μετράει στο πιοτό.
Μα λέει δεν πειράζει έτσι είναι η ζωή
καινούρια μέρα πάλι θα έρθει το πρωί.

Μια Κυριακή του μένει και τι να πρωτοκάνει
μα δεν παραπονιέται το κέφι του δεν χάνει.
Λέει ζωή μου είσαι αξόφλητο ταξίδι
και διαπασών ακούει Βελή και Καζαντζίδη.