Κανένα δεν αδίκησα κι ας μ’ αδικήσαν όλοι
ήσουν ζωή μου στα ρηχά μια βυθισμένη πόλη.
Όμως εγώ από παιδί σ’ έπιασα απ’ το μανίκι
κι έμαθα πως ν’ αμύνομαι σαν με κυκλώνουν λύκοι.

Πόνο έχω μέσα στην καρδιά μου,
πίκρες έχω για παρηγοριά,
μα στην τόση την αναποδιά μου
κάπου βλέπω λίγη ξαστεριά.

Πίκρες έχω μέσα μου και πάλι
θα παλέψω όσες κι αν φανούν,
δεν θα βάλω κάτω το κεφάλι
οι γενναίοι πάντα πολεμούν.

Ζωή μου με σημάδεψες, μου έστηνες καρτέρια
πόσες φορές εμείς οι δυο δεν ήρθαμε στα χέρια.
Όπως ατσάλι μ’ έκανες κι ο πόνος δεν μ’ αγγίζει
γιατί στη γη ο αετός ποτέ φωλιά δεν χτίζει.

Πόνο έχω μέσα στην καρδιά μου,
πίκρες έχω για παρηγοριά,
μα στην τόση την αναποδιά μου
κάπου βλέπω λίγη ξαστεριά.

Πίκρες έχω μέσα μου και πάλι
θα παλέψω όσες κι αν φανούν,
δεν θα βάλω κάτω το κεφάλι
οι γενναίοι πάντα πολεμούν.