Η μητέρα μου η Άννα ήρθε απ’ το Αϊβαλί
τρομαγμένο κοριτσάκι δίχως κανέναν στη ζωή.
Βρήκε μια χώρα διχασμένη κουρασμένη και φτωχή
μέσα στα λάθη της μπλεγμένη σε σκοτεινή διαδρομή.

Από μικρή σημαδεμένη έμαθε να ‘ναι σιωπηλή
γιατί πατρίδα της μια ξένη, με άλλη γλώσσα και φωνή.
Στα πέρατα της νοσταλγίας όλος ο κόσμος μια γειτονιά,
ένας κηπάκος γαλαξίας, λίγα λουλούδια ξαστεριά.

Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ μόνο ιδρώτας και δουλειά
μες στης καρδιάς της το παλάτι χρόνια δωμάτια κλειστά.
Μόνη μας έκανε ανθρώπους, χάθηκε ο άντρας της νωρίς
ανάγκη το ‘φερε να σπάσει τα όρια της αντοχής.

Σύντροφοι, όνειρα δραπέτες στις αδιέξοδες στιγμές
που ραγισμένοι οι καθρέφτες έδειχναν είδωλα του χθες.
Ποτέ δεν είχαν απορία της μνήμης οι περγαμηνές
για όσες έγιναν θυσία γενναίες και αληθινές.

Έλα μητέρα φίλησε με, κράτησε με αγκαλιά
πες μου ένα παραμύθι για τ’ άγια χώματα.
Έλα μητέρα φίλησε με, πες μου τραγούδια μαγικά
για τις αλύτρωτες πατρίδες, για τ’ άγια χώματα.
Για τ’ άγια χώματα.