Η κούκλα μου ‘φυγε απ’ το χέρι,
έπεσε απ’ το στήθος σου ο σταυρός,
μάνα μου ήταν μεσημέρι στην πόλη ξέσπαγε ο διωγμός.
Ξένη με πήραν μακριά σου άντρες του χάρου βοηθοί
φώναζα μόνο τ’ όνομα σου ώσπου δεν είχα πια φωνή.

Δεν πρόλαβα να μεγαλώσω, την κούκλα μου να ξαναβρώ
στην αγκαλιά σου να γλιτώσω, τ’ αδέλφια μου να ξαναβρώ.
Χίλιες πληγές πως να γλιτώσω δεν ανταμώσαμε ξανά
δεν πρόλαβα να μεγαλώσω, μάνα για πάντα σ’ αγαπώ,
δεν πρόλαβα να μεγαλώσω, την κούκλα μου να ξαναβρώ.

Όπου κοιτούσα μόνο πόνος, αγρίμια, τρέλα και οργή
καπνός και θάνατος ο αέρας, τέλος δεν είχε η πληγή.
Κορμιά οργώσαν το κορμί μου, ήμουν οχτώ χρονών παιδί
κι όταν ξεμπέρδεψαν μαζί μου έμεινα ζωντανή νεκρή.

Δεν πρόλαβα να μεγαλώσω, την κούκλα μου να ξαναβρώ
στην αγκαλιά σου να γλιτώσω, τ’ αδέλφια μου να ξαναβρώ.
Χίλιες πληγές πως να γλιτώσω δεν ανταμώσαμε ξανά
δεν πρόλαβα να μεγαλώσω, μάνα για πάντα σ’ αγαπώ,
δεν πρόλαβα να μεγαλώσω, την κούκλα μου να ξαναβρώ.