Σκόνταψα προχτές σε μια βαλίτσα σκονισμένη
γκρίζα σαν τα δικά μου τα μαλλιά,
μου ‘φερε ξανά σαν ηλιαχτίδα δακρυσμένη
σκέψεις μου βαθιές απ’ τα παλιά.

Γεμάτη μόνο όνειρα κι ελπίδες
με έφερε σε άγνωστες πατρίδες
την έπιασα με το γερό μου χέρι
σε λίγα χρόνια πίσω να με φέρει.

Δεν εμέτρησα καθόλου
το αγκίστρωμα του χρόνου,
μια βαλίτσα τι σου κάνει,
τη ζωή σου κουμαντάρει.

Ρίζωσαν ξανά σ’ άλλη πατρίδα χρόνια τόσα
όλα ελπιδοφόρα στη ψυχή,
μου ‘φεραν παιδιά που την ελπίδα τη σκοτώσαν
στείρα η καρδιά για επιστροφή.

Γεμάτη τώρα μ’ όνειρα σπασμένα
με κοίταξε με μάτια δακρυσμένα,
βαλίτσα είπα έλα μη δακρύζεις
σε παίρνω πάμε όπου εσύ ορίζεις.

Δεν εμέτρησα καθόλου
το αγκίστρωμα του χρόνου,
μια βαλίτσα τι σου κάνει,
τη ζωή σου κουμαντάρει.