Ανοίγει η μέρα την αυγή κι ανάμνηση τον ήλιο
η φλόγα είναι δυνατή και τ’ όνειρο τι ίδιο.
Πουλάς το λάγνο σου κορμί και κόβεται η λαλιά σου
βαθιά του πόνου το καρφί με κόβει μακριά σου.

Πότε φυλακή και πότε σαν αέρας
μοιάζει η προσμονή κατάρα μιας μητέρας.
Ήλιε κι ουρανέ που φέγγεις όπου θέλεις
όχι λες και ναι κι εμένα με παιδεύεις.

Μιλάς με γλώσσα ξενική με λέξεις ξεφτισμένες
και βλέπω τώρα μια πληγή σε δόξες περασμένες.
Μου λες να κάνω υπομονή, θα ‘ρθουν οι άσπρες μέρες
εγώ μακριά κι εσύ εκεί πατρίδες χωρισμένες.

Πότε φυλακή και πότε σαν αέρας
μοιάζει η προσμονή κατάρα μιας μητέρας.
Ήλιε κι ουρανέ που φέγγεις όπου θέλεις
όχι λες και ναι κι εμένα με παιδεύεις.