Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.

Πήρα το δάκρυ σου, και το `κανα στιχάκι σε τραγούδι.
Πήρα την πίκρα σου, την έκανα ρεφρέν μιας μουσικής.
Κι έγινε η νύχτα μες στη νύχτα, κατακόκκινο λουλούδι.
Πάνω απ’ την πόλη ένα φεγγάρι, μεθυσμένο από νωρίς.

Για σένα, για σένα.

Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.

Είδα το στίχο μας γραμμένο, με μπογιά πάνω στους τοίχους,
κι όσοι περνούσαν τραγουδούσαν, τη δική μας μουσική.
Και πλημμυρίσαν ξαφνικά, όλα από φωτα κι από ήχους,
κι έγινε η νύχτα μες στη νύχτα, συναυλία και γιορτή.

Για σένα, για σένα.

Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.

Φωτιές, καπνοί, ακόμα μια φορά, η ίδια ιστορία,
κλείσαν οι δρόμοι από παντού, που να κρυφτείς και που να πας.
Αγριεμένες οι φωνές, αγκαλιασμένη χορωδία,
Ελλάς, Ελλάς και τι θα γίνει, πάλι φίλε μου μ’ εμάς.

Για σένα, για σένα, για σένα, για σένα.

Αγριεμένες οι φωνές, αγκαλιασμένη χορωδία,
Ελλάς, Ελλάς και τι θα γίνει, πάλι φίλε μου μ’ εμάς.

Για σένα