Φλερτάρω απόψε με τον παραλογισμό,
κόσμος τριγύρω μα στα μέσα μου κενό.
Παραδομένος μες της θλίψης το βυθό,
αγώνας άγονος είναι να αναδυθώ,
κάθε μου βήμα μοιάζει βήμα στο κενό.

Ένα με το πάτωμα η ψυχή μου,
αίμα παγωμένο στο κορμί μου,
δανεική καρδιά είχα να ζω.
Ένα με το πάτωμα η σκιά μου,
χειμερία νάρκη τα όνειρά μου,
να μη σου φωνάξουν σ’ αγαπώ.

Με το μυαλό μου δίνω μάχη ομηρική
δε λέει να αφήσει την καρδιά μου να σωθεί.
Σε όποια σελίδα κι αν κοιτάξω είσαι εσύ,
χαραγμένη στης ζωής μου το χαρτί
κι αφήνει στίγμα σε ένα άψυχο κορμί.

Ένα με το πάτωμα η ψυχή μου,
αίμα παγωμένο στο κορμί μου,
δανεική καρδιά είχα να ζω.
Ένα με το πάτωμα η σκιά μου,
χειμερία νάρκη τα όνειρά μου,
να μη σου φωνάξουν σ’ αγαπώ.