Άνοιξη πως με τυραννάς
πλάνα τη σκέψη μου γυρνάς
στα δροσερά Λαγκάδια
σε παιδιακίσιες ομορφιές
Μαγιοπλεγμένες ζωγραφιές
σ΄ αστρολουσμένα βράδια

Στης πόλης πια τη σιχασιά
αποζητώ την ξενοιασιά
στους αγιασμένους τόπους
να ξαναζήσω τα παλιά
μες στου χωριού την αγκαλιά
με τους παλιούς ανθρώπους

Άνοιξη πια δε μου γελάς
βρύση το δάκρυ μου κυλάς
στο πατρικό μου σπίτι
κει του πατέρα μου η ψυχή
πλανιέται τώρα μοναχή
σαν έρημο σπουργίτι

Άνοιξη νιότης μου χαρά
πρώτη μου αγάπη με φτερά
θαμμένη μες το μνήμα
μείναν τα όνειρα καημοί
τα λόγια μούσκεψαν λυγμοί
σε μοιρολόγι ποίημα