Μικρό κι αν είναι το χωριό μας
μικρό Παράδεισο το λένε
άνθρωποι ντόμπροι και σταράτοι
μες τις αλήθειες τους σε καίνε.

Θυμάμαι και στο καφενείο
να περιμένουν με αγωνία
για να στρωθεί ξερή ή πρέφα
κι όλες οι πίκρες στη γωνία.

Εκεί στην κάτω γειτονιά
υπάρχει μία βρύση
τράβα στην Αναβάλλουσα
τη δίψα να σου σβήσει.

Γλυκά σαν μέλι τα κουλούρια
κάθε Σαββάτο τα φουρνίζαν
η Μαριγώ και η Φροσύνη
και την ψυχή τους μας χαρίζαν.

Πρέπει στην άκρη του χωριού μας
στο ξακουστό το Κεραμάρι
ο Ξένιος Δίας να ’χε ζήσει
και μοίρασε ευχή και χάρη.

Εκεί στην κάτω γειτονιά
υπάρχει μία βρύση
τράβα στην Αναβάλουσσα
τη δίψα να σου σβήσει.

Κάθε χρονιά στο πανηγύρι
γλυκό του Σήφη το δοξάρι
κι ο Βενιζέλος το λαγούτο
έπαιζε με περίσσια χάρη.

Κι έτσι όπως περνούν τα χρόνια
φεύγουν πολλοί κι έρχονται λίγοι
και λιγοστεύει το χωριό μας
και μαύρη θλίψη με τυλίγει.