Ένα αεράκι απαλό που με ξυπνάει
τις αναμνήσεις σ' ένα φύσημα σκορπάει
και το σκοτάδι που το ξύπνησε η δύση
θέλει το φως απ' τη ματιά σου να το σβήσει.

Κι όλες οι λέξεις οι μικρές κι οι μαγικές σου
αυτές που είπες μα δεν άκουσες ποτέ σου
σα να τις σβήνει η ματιά η τελευταία
η φοβισμένη, η δειλή και η μοιραία.

Μα αυτή ανάμνηση που τώρα με σκοτώνει
είναι η πνοή που τη ζωή μου ανακυκλώνει,
σαν τους αγγέλους που την κόλαση αντικρύζουν
σαν τις αγάπες που πεθαίνουν μα ελπίζουν.

Κλείνομαι μέσα στις σπηλιές που είχα χτίσει
για να φυλάξω όσα είχα αγαπήσει,
να σώσω όνειρα που εσύ τ' αφήνεις μόνα
και να ξεχάσω του μυαλού σου τον χειμώνα.

Θέλω στο αύριο να τρέξω να ξεφύγω
σ' αυτό το αύριο που μοιάζει τόσο λίγο,
να σώσω όνειρα που εσύ τ' αφήνεις μόνα
και να ξεχάσω του μυαλού σου το χειμώνα.

Μα αυτή ανάμνηση που τώρα με σκοτώνει
είναι η πνοή που τη ζωή μου ανακυκλώνει,
σαν τους αγγέλους που την κόλαση αντικρύζουν
σαν τις αγάπες που πεθαίνουν μα ελπίζουν.