Για έρωτες δεν νοιάζομαι, μεθάω κάθε βράδυ
ζω τη ζωή μου τη ρηχή, μου αρέσει το σκοτάδι
Δεν είμαι εγώ για έρωτες, μία γυναίκα να φιλάω
δεν το χω να δεσμεύομαι, και να παρακαλάω

Είναι η ζωή αλλιώτικη, όταν την ζεις στο τώρα
θα ζω πάντα στο σήμερα, και δεν θα χάνω ώρα
Έτσι λοιπόν στους έρωτες, δε βρίσκω εγώ το χρόνο
τους φίλους μου θα έχανα, στου έρωτα τον πόνο

Γιατί σαν πυροτέχνημα, σαν φούσκα σαν μπαλόνι
παράσταση δίνει ο έρωτας, μα γρήγορα τελειώνει
Και τελικά ο έρωτας μια χαρμολύπη αφήνει
μια αρρώστια με συμπτώματα, μες του μυαλού την κλίνη