Με τη ψυχή βαρειά θλιμμένη
σαν ρόδο αγνό λευκά ντυμένη,
με στεναγμό κρυφά στα στήθια
του λυτρωμού ζητάει βοήθεια.

Στο ιερό μπροστά στημένη
την Παναγιά κοιτάει και κλαίει
και με ματιά θολή της λέει
Άβε Μαρία.

Στα φτερά τ’ άγια για παρηγοριά
λέει μια προσευχή μέσα απ’ την ψυχή,
βαθειά στην καρδιά πνίγει το δάκρυ
μια γλυκιά ζωή ρίχνει στην άκρη.

Και σαν χτυπά αργά η καμπάνα
την Παναγιά κοιτάει σαν μάνα
και αρχινά ξανά να ψάλλει
Άβε Μαρία.

Άβε Μαρία, Άβε Μαρία, Άβε Μαρία.