Δεν ανήκω,
δεν ανήκω πια στον ουρανό,
η ψυχή μου δε θυμάται
ψάχνω να τη βρω, να ονειρευτώ,
μα η μνήμη μου κοιμάται.

Μοιάζει η ανάσα μου κελί
κλείνει μέσα φαντασία,
μία ζωή ευχή, μία αναπνοή,
σ’ ένα κόσμο δίχως σημασία.

Δεν αντέχω,
δεν αντέχω άλλο τη σιωπή,
μία πέτρα, μία πεταλούδα,
δίχως μουσική δίχως να ‘μαι εκεί
το χορό που ‘στησαν είδα.

Κι όλο ελπίζω σ’ ένα αύριο
μα γελώ μονάχα έμενα,
ναι με ξεγελώ κι ακολουθώ
βήματα καιρού γραμμένα.

Μοιάζει η ανάσα μου κελί
κλείνει μέσα φαντασία,
μία ζωή ευχή, μία αναπνοή,
σ’ ένα κόσμο δίχως σημασία.

Δεν ανήκω,
δεν ανήκω πια στον ουρανό,
η ψυχή μου δε θυμάται
ψάχνω να τη βρω, να ονειρευτώ,
μα η μνήμη μου κοιμάται.