Κοιτούσες την Ανατολή
τα παιδικά σου χρόνια
και η ματιά σου η θολή
έψαχνε μια συμπόνια.

Ζητούσες την Ανατολή
τα ματωμένα μέρη,
τη Σμύρνη και το Αϊβαλί
ποιος πίσω θα σου φέρει.

Της Ρωμιοσύνης τα χαμένα
με σπαραγμό θρηνούσες
και με τα χέρια σταυρωμένα
πίσω στο χθες κοιτούσες.

Της Ρωμιοσύνης τα χαμένα
πόνος που σε βουρκώνει,
Σκούταρι, Πέραν και Βλαχέρνα
Χάλκη και Αντιγόνη.

Θρυμματισμένο το γυαλί
στης λησμονιάς το βόλι
και η Αγιά Σοφιά βουβή
κλαίει στη δόλια Πόλη.

Κοιτούσες την Ανατολή
με το άγρυπνο σου βλέμμα
και στη ματιά σου τη θολή
όλα σου μοιάζουν ψέμα.

Της Ρωμιοσύνης τα χαμένα
με σπαραγμό θρηνούσες
και με τα χέρια σταυρωμένα
πίσω στο χθες κοιτούσες.

Της Ρωμιοσύνης τα χαμένα
πίσω να ‘ρθουν ζητούσες
και όλα αυτά τα δοξασμένα
μόνος τ’ αναπολούσες.