Νύχτωσε η μέρα, πάει κι η Δευτέρα,
όπως και η καρδιά μου ο καιρός μουντός,
σε βαθιά σκοτάδια ρίχνεις παραγάδια
τ’ άπλετο σου φως κι εγώ εκτός.

Κλείνω μάτια μα ο ύπνος κομματιάζεται
στην οδό σου ο καημός μου με ‘χει βγάλει,
η σιωπή σου προδοσία ονομάζεται,
μες τη δίνη του θυμού με ρίχνει πάλι.

Οδός μοναξιάς ξημερώματα
σ’ ένα παγκάκι του δρόμου σπασμένο,
χαράζω πάλι τα δυο μας ονόματα
και ζω νομίζω, μα δεν ανασαίνω.

Οδός μοναξιάς τα χαράματα
καιρός να μάθω να μην περιμένω,
μ’ έχεις ξεχάσει κι εσύ και τα θαύματα,
οδός μοναξιάς τα χαράματα.

Άνθρωποι περνάνε, έρχονται και πάνε
με τα βήματα σου δεν πατάει κανείς,
κάποια δίπλα τρέχει, τ’ άρωμά σου έχει,
πλάνη της στιγμής δε θα φανείς.

Κλείνω μάτια μα ο ύπνος κομματιάζεται,
στην οδό σου ο καημός μου, μ’ έχει βγάλει,
η σιωπή σου προδοσία ονομάζεται,
μες τη δίνη του θυμού με ρίχνει πάλι.

Οδός μοναξιάς ξημερώματα
σ’ ένα παγκάκι του δρόμου σπασμένο,
χαράζω πάλι τα δυο μας ονόματα
και ζω νομίζω, μα δεν ανασαίνω.

Οδός μοναξιάς τα χαράματα
καιρός να μάθω να μην περιμένω,
μ’ έχεις ξεχάσει κι εσύ και τα θαύματα,
οδός μοναξιάς τα χαράματα.