Τα τσιγάρα απανωτά
μια καύτρα κι η πληγή
δίχτυα ρίχνει η μοναξιά
σ’ αυτή τη διαδρομή

Καμιά φορά
που τριγυρίζω μοναχός
και ξαστεριά
δε λέει να βγάλει ο ουρανός

Καμιά φορά
σαν το πουλί στο χώμα
καμιά φορά
που `ναι πικρό το στόμα
στα σκοτεινά
λέω με νίκησες ζωή

Μα τελικά
δε σταματάει ο χρόνος
κάθε φορά
ξαναρχινά ο δρόμος
Ξαναπετά
κι αυτός που έπεσε ζωή

Ένα άπιαστο φιλί
γυαλίζει στο ποτό
μες στα μάτια τα θολά
στο σπίτι τ’ αδειανό
καμιά φορά
που λαχταράω σαν τρελός
μια αγκαλιά
να γαληνέψει ο ουρανός