Κάθε που πέφτει η βραδιά
παίρνει τους δρόμους η καρδια
κι απ’ το στενό σου περνά
για να την δεις πώς πονά
και λαβωμένο πουλί
θρηνολαλεί

Τα παραθύρια σου είν’ κλειστά
δυο ματάκια σφαλιστά
και η καρδιά μου η φτωχή
όσο ποτέ μοναχή
για τ’ ανηφόρι τραβά
του Γολγοθά